Η Μάρτυ Λάμπρου, αφού μας ταξίδεψε «Με λυμένο χειρόφρενο» επιστρέφει με μια συλλογή εννιά διηγημάτων, που ποικίλουν σε κεντρική ιδέα, εξέλιξη της πλοκής και σκέψεις.

Η Γκαλίνα και ο Μπόρις από την Τυφλίδα ζουν δύσκολες και σκληρές στιγμές στην Αθήνα που τους υποδέχτηκε, ζώντας σε ακάλυπτο, η Μία, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πάολα, διαπρέπει στον χώρο του τηλεφωνικού σεξ, η Ζωή παίρνει ένα λεωφορείο που θα της αλλάξει τη ζωή (στο «Ενοικιάζεται το παρόν» και είναι το καλύτερο διήγημα της συλλογής) και πολλές άλλες ιστορίες, οι οποίες συγκροτούν μια ενότητα που αναφέρεται σε συνοικίες όπως η Κυψέλη, ο Σταθμός Λαρίσης, το Μπουρνάζι, που φωτογραφίζει ανθρώπους λιτούς, καθημερινούς, μοναχικούς...

Περιοχές της Αθήνας και αποσπάσματα από την καθημερινότητα έρχονται να ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, θυμίζοντάς του δικές του καταστάσεις, σεργιανώντας τον σε μέρη που θέλει να περπατήσει ή και να αποφύγει. Η γραφή είναι υπέροχη, οι λέξεις συγκροτούν κάθε φορά κι ένα διαφορετικό πλαίσιο, τα πρόσωπα που αφηγούνται τις ιστορίες τους καπου τα έχω δει ή ακούσει, για κάποια αδιαφόρησα ακόμη κι εγώ στη ζωή μου και προσπέρασα. Κάποια διηγήματα ρεαλιστικά, κάποια με βαθύτερο νόημα και χιλιάδες υπόνοιες, που εμφανίζονται σε μια δεύτερη ανάγνωση, συνολικά ένα ακόμη διαλεχτό βήμα από μια ταλαντούχα συγγραφέα.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Το μόνο που τους ένωνε πια ως οικογένεια ήταν το πρόγραμμα κινητής τηλεφωνίας απεριορίστου χρόνου ομιλίας. Και ας μην είχαν τι να πουν» (σελ. 38).

«Όλοι με τα κινητά στα χέρια. «Τι σκέφτεσαι;» να τους ρωτάει το facebook, λες και σκέφτονταν. «Τι σπούδασες;», λες και θα τους έβρισκε δουλειά» (σελ. 129).